sultan

Yaşanmış hikayelerin insanlara tesiri daha büyüktür. hep şikayet ederiz ya "bana kuru kuru nasihat edip duruyorsun!"diye. Bu nasihat bölümleri büyüklerimiz tarafından bize iyi niyetle yapılıyor, bunu unutmamak lazım. Ama bu zamanlarda onları dinlemek bazen sıkıcı yahut beyhude gibi gelebiliyor. ''Gençlik işte!'' mi desek bilemedim. Ama bizim buna ihtiyacımız var. Bak böyle deyince de sıkıcı oldu. Ama hikayeler çoğumuzun dikkatini çekmiştir. Şöyle yap, böyle yap demektense ; güzel gözlü bir çocuk vardı, bir vardı bir yoktu o güzel gözlünün sevmekte üstüne yoktu. o çocuğun adı Ferhat'tı... deyince bir merak uyandırmakla birlikte bir hayal dünyasına buyur ediyor insanı bu büyülü dakikalar. Ayrıca kaşımızdaki insana onu yargılamadan onun için bir şeyler yapmış olabilmenin inceliğini de yaşamış oluruz hikayelerle. İŞTE bu yüzden çok yaşasın hikayeler. Ve hikayelerimiz vesilesiyle onların ardından -biraz da merhametle-şöyle diyebilelim isterim: Gönülleri ho...

Okuyalım! Önce içimizdeki nefsin bitmek tükenmek bilmez heves ve ihtiraslarına meydan okuyalım. Sonra dışımızdaki düşmanların canına okuyalım. Hatta Gün gelsin kainatı okuyalım çiğdemlerin arasında yahut bir nehir kıyısında. Ve Gün gelsin gözlerde saklananları bile okuyup derman olalım. her ne vesileyle olursa olsun okuyalım. Ve okumayı yaparken onun bir âdabı olduğunu bilerek ve bu edebi terk etmeden okuyalım. Dimağlarımıza ahlak ile ilgili tüm düsturları yerleştirerek , kalbimizin tik tak diye atan sesini hakikat , ahlak diye atan sese çevirerek , damarlarımızdaki kanı edebin ahengiyle ahenklendirerek ve eylem haline gelerek okumaktır bu "sorumluluğun" adabı. Kainatın derinliklerinde Seyre dalmışken dilden bir şükrün dökülebilmesidir edebi. Gözlere samimiyetle  bakabilmektir edebi. .... Evet,bence okumak tam anlamıyla sorumluluktur. Kişinin kendine, ehline, toplumuna ve Rabbine. Adımızın güven , adımımızın edep , vardığımız sonucun hep hakikat dairesinde kalması...